Een persoonlijk verhaal over afwijzing en zelfacceptatie

ADHD accepteren is een weg die ik nog steeds bewandel. De reden dat ik het zo lastig vind? Omdat ik juist ben afgewezen op de eigenschappen die bij ADHD horen. Eigenschappen zoals impulsiviteit, levendigheid en gevoeligheid voor prikkels—kenmerken die ik niet bewust heb gekozen, maar die een deel van mij zijn. Wat doe je als de wereld om je heen die eigenschappen afwijst, terwijl ze zo diep geworteld zitten in je persoonlijkheid? Het is een vraag die me vaak bezighoudt.

Het voelen van afwijzing op wie je bent

Het begon al vroeg. In mijn jeugd voelde ik dat ik niet helemaal paste in de omgeving waarin ik opgroeide. Ik was iemand met een sterke wil, een doener die meer ruimte en vrijheid nodig had om te kunnen groeien. Maar die ruimte was er niet altijd, en ik merkte al snel dat ik me moest aanpassen aan wat anderen van mij verwachtten. Ook werd mijn gedrag als lastig ervaren. Zonder dat ik het doorhad, drukte ik precies op de “rode knop” bij anderen.

Het voelde alsof ik een rol moest vervullen die niet helemaal van mij was. Er was een plaatje waarin ik niet volledig paste, en terwijl ik steeds meer delen van mezelf weg stopte, bleef ik toch proberen anderen te begrijpen en tegemoet te komen. Het werd langzaam een patroon: De boodschap dat bepaalde eigenschappen van mij niet goed genoeg waren. Dit zorgde ervoor dat ik steeds meer delen van mezelf begon weg te stoppen, bang om opnieuw afgewezen te worden met de overtuiging dat het, wel aan mij zou liggen. Een ander patroon begon zich te ontwikkelen. Het internaliseren: Een van de patronen die ik heb aangeleerd, was om alles te internaliseren. 

Het proces van zelfacceptatie en begrip

Na verloop van tijd begon ik in te zien dat ADHD niet alleen bestaat uit wat anderen “moeilijke” eigenschappen noemen. ADHD is ook de kracht om creatief te denken, nieuwe oplossingen te bedenken en werk, dat normaal uren in beslag neemt, in een kortere tijd te doen dankzij hyperfocus en snelle denkprocessen. Ik heb een sterk empathisch vermogen en kan patronen van mensen doorzien en hen helpen om vastzittende patronen los te laten.

Ik krijg vaak de vraag hoe ik dat allemaal doe. Het enige wat ik kan zeggen is: het gaat vanzelf. Nu als volwassene begrijp ik veel meer mijn krachten, die ik als kind nog niet kon plaatsen. Zonder dat ik het doorhad, drukte ik precies op de “rode knop” bij anderen. Nu weet ik dat ik onbewust al aan die “rode knop” zat en kan ik die kracht bewust inzetten, voor mensen die er wél klaar voor zijn. Vroeger dacht ik dat het aan mij lag, wanneer iemand boos werd, dacht ik dat het aan mij lag. Nu weet ik: soms is iemand er simpelweg nog niet klaar voor, en dat is oké. Waardoor ik het patroon van internaliseren heb doorbroken. 

Maar hoe leer je de positieve kanten van jezelf te zien als je zo vaak hebt gehoord dat je “lastig” bent? Het was een lang proces, maar stukje bij beetje begon ik te beseffen dat ADHD niet iets is dat ik moet wegdrukken. Het is een deel van mij, met zijn eigen kwaliteiten en uitdagingen.

Zelfacceptatie betekent voor mij niet dat ik probeer om alles perfect te doen, maar dat ik leer vriendelijker naar mezelf te kijken. ADHD accepteer ik nu als iets dat er mag zijn, iets dat me vormgeeft. Het helpt om niet meer te vechten tegen mezelf, maar om de momenten te herkennen waarin mijn ADHD me juist iets unieks brengt—zoals de creativiteit, de energie en de liefde voor nieuwe ideeën, maar ook dat drukke op die “rode knop.” ;)

begrip en steun zoeken in anderen

Wat ik heb geleerd, is dat begrip en acceptatie soms ook van buitenaf mogen komen. Er zijn mensen die mijn impulsiviteit niet zien als iets negatiefs, maar als spontaniteit en enthousiasme. Die mijn gevoeligheid niet afkeuren, maar juist waarderen. Mensen vinden die openstaan voor wie ik echt ben, met alle kanten van mij en mijn ADHD, is een belangrijk onderdeel geweest van mijn reis.

En hoewel het soms moeilijk blijft om mijn ADHD volledig te omarmen, helpt het om me te omringen met mensen die me steunen. Hun steun laat me inzien dat ik niet geforceerd hoef te veranderen om aan een bepaald plaatje te voldoen, maar dat ik mag zijn wie ik ben, inclusief de eigenschappen die mij uniek maken. Het helpt me te weten dat ik het niet alleen hoef te doen en dat er mensen zijn die mij oprecht willen helpen, ook bij de uitdagingen die ik ervaar met bijvoorbeeld mijn werkgeheugen.

Een weg naar acceptatie, stap voor stap

Ik zou willen zeggen dat ik mijn ADHD nu volledig accepteer, maar eerlijk? Het blijft soms een uitdaging. Er zijn nog steeds momenten waarop ik terugval in oude gedachten en denk dat ik anders zou moeten zijn. Maar ik probeer die gedachten te vervangen door de vraag: “Wat heeft mijn ADHD me vandaag gebracht?” Soms is het de energie om een dag vol dingen te doen die ik leuk vind. Soms is het een onverwachte wending, een spontane beslissing die mijn dag mooier maakt. Die vraag helpt me stap voor stap, dag voor dag, mijn ADHD als een waardevol deel van mezelf te zien.

Wat ik nu weet, is dat zelfacceptatie een proces is dat niet in één keer gebeurt. Het is een keuze die ik elke dag maak, en elke dag een beetje meer omarm. Ja, ADHD heeft zijn uitdagingen, maar het maakt me ook uniek. Het vormt me, het kleurt me, en misschien, heel misschien, is het helemaal niet zo’n slechte eigenschap om alles uit het leven te halen—op mijn eigen manier;)

Dus als je dit leest en worstelt met het accepteren van jezelf door wat voor reden dan ook, in mijn geval ADHD, weet dan dat je niet alleen bent. Je weg is misschien net zo kronkelig met ups en downs als de mijne, maar dat hoort erbij en is onderdeel van ons en het leven, en dat is oke:). Gun jezelf de ruimte om die weg op je eigen manier te bewandelen, en wees mild voor jezelf. Want ADHD is niet wie je bent, maar het is wel een deel van je. En dat deel verdient net zoveel liefde als ieder ander.